تأثیر PMSG بر روی بازده همزمانی فحلی متعاقب استفاده از نورجستومت در گاومیش رودخانه‌ای

    در این تحقیق تاثیرهورمون PMSG بر بازده همزمانی فحلی با نورجستومت در گاومیش رودخانه‌ای بررسی گردید.  تعداد 22 رأس گاومیش ماده با چرخه فحلی طبیعی انتخاب شده و در زمان شروع آزمایش نورجستومت کاشتنی (3 میلی‌گرم، کرستار، اینتروت، هلند) دریافت نمودند.  در همین روز، آنالوگ GnRH (100 میکروگرم عضلانی، فرتاژیل، اینتروت، هلند) تزریق شد.  در روز هفتم آزمایش،  دام‌ها به دو گروه آزمایشی با توجه به سن و وزن به طور مساوی تقسیم شده و هر دو گروه کنترل و درمان، آنالوگ پروستاگلاندین αPGF2 (15 میلی‌گرم لوپروستیول عضلانی، پروزلوین، اینتروت، هلند) دریافت داشتند.  دام‌های گروه درمان علاوه بر تزریق پروستاگلاندین، PMSG (1000 واحد بین المللی فولیگون عضلانی، اینتروت، هلند) دریافت نمودند.  نورجستومت در روز نهم آزمایش خارج گردید.  مشاهده علائم فحلی، با کمک گاومیش‌های نر با پیش‌بند قضیب، از 12 ساعت پس از خارج کردن نورجستومت به مدت 7 روز، هر 4 ساعت یکبار و هر بار به مدت حداقل 30 دقیقه انجام شد.  دام‌هائی به عنوان فحل در نظر گرفته شدند که اجازه پرش به دام دیگری می‌دادند (فحلی ایستا).  از شروع فحلی تا تخمک‌گذاری، سونوگرافی در ساعات صفر، 24، 32 و 40 بعد از فحلی ایستا انجام گرفت.  افزودن PMSG، تاثیری بر فراوانی بروز فحلی (گروه درمان: 8/81 درصد، گروه کنترل: 100 درصد)، تراکم بروز فحلی در طول 12 ساعت (گروه درمان: 8/77 درصد، گروه کنترل: 8/72 درصد) و فراوانی تخمک‌گذاری (گروه درمان: 9/88 درصد، گروه کنترل: 100 درصد) نداشت (05/0P>).  فاصله خاتمه درمان تا آغاز علائم فحلی در گروه کنترل (11/4 ±5/52 ساعت) طولانی‌تر از گروه درمان (57/8±8/41 ساعت) بود (05/0P<).  به طور کلی، تزریق PMSG، 2 روز قبل از پایان برنامه 9 روزه همزمانی فحلی در گاومیش رودخانه‌ای می‌تواند سبب جلو انداختن زمان بروز فحلی گردد که این امر باید در برنامه‌ریزی تلقیح در زمان ثابت مورد توجه قرار گیرد.